Όταν πρέπει να πας σε νησί για δουλειά μίας ημέρας, μην αφήνεις την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη… κάθισε ακόμη μία, και δες το σαν διακοπές! Εγώ αυτό έκανα, απόδραση σε χρόνο ρεκόρ… Η αλήθεια είναι ότι γύρισα πίσω ένα πτώμα από το τρέξιμο, (να προλάβω να δω όσα περισσότερα μπορώ), το ευχαριστήθηκα όμως και ένιωσα ότι έλειπα μια εβδομάδα!

Στο νησί των Φαιάκων λοιπόν, για δύο ημέρες. Το πρώτο πράγμα που έψαξα ήταν τα παραδοσιακά φαγητά των Κερκυραίων, και μετά τα αξιοθέατα. Ένα έχω να σας πω… προικισμένο νησί και στα δύο! Φτάνοντας στο λιμάνι και αφού κανόνισα διαμονή, ξεκίνησα την εξερεύνηση στο νησί. «Ρωτώντας πας στην πόλη», λέει η σοφή ελληνική παροιμία και εγώ θα προσθέσω, ότι «ρωτώντας τρως καλά».

Για να μην σας ζαλίζω και να έρθω στο προκείμενο, η ταβέρνα που καθίσαμε βρίσκεται στο Κοντόκαλι… «Ο Τάκης», από το Δημητράκης, μας εξήγησε και το φίλτατο γκαρσόν. Σοφρίτο και παστιτσάδα του λέω, για να δοκιμάσω την τέχνη σας. Ρεβυθοκεφτέδες και φέτα στον φούρνο μας πρόσθεσε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το φαγοπότι!

Η φέτα φούρνου ήταν σε πήλινο, βεβαίως βεβαίως, και είχε μέσα ντομάτα κομμένη σε λεπτές φέτες, κρεμμυδάκι, πιπεριά πράσινη κανονική και καυτερή. Έκαιγε όσο έπρεπε, ενώ περιττό να σας πω, ότι οι «βούτες» με ψωμί είχαν την τιμητική τους!

Οι ρεβυθοκεφτέδες είχαν μέσα ρυζάκι, που το ένιωθες στο δόντι, κρεμμύδι, αρκετό μαϊντανό και μια αίσθηση από ντομάτα. Για τα δικά μου δεδομένα βαρύ ορεκτικό, αλλά αυτό δεν παύει να το κάνει νόστιμο! Και έφτασε η ώρα των κυρίως –παραδοσιακών- κερκυραϊκών πιάτων.

Παστιτσάδα, μοσχαράκι με κόκκινη σάλτσα και ριγκατόνι. Κατάλαβα το γαρύφαλλο, την κανέλα, το μοσχοκάρυδο και φυσικά το δαφνόφυλλο, που το είδα κιόλας. Σε μια κουβέντα που είχα γι’ αυτό το πιάτο, μου ανέφεραν ότι υπάρχει ένα μείγμα μπαχαρικών, που λέγεται σπετσερικό και έχει μέσα διάφορα… Όλα αυτά λοιπόν τα καρυκεύματα, απογειώνουν στο συνονθύλευμα τους την γεύση. Επιπλέον, η σάλτσα αφήνει στον ουρανίσκο μια γλυκιά αίσθηση, οπότε φαντάζομαι ότι πρέπει να υπάρχει και λίγη ζαχαρίτσα, που ούτως ή άλλως, όπως μας έχει μάθει η μαμά μας, σπάει την οξύτητα της ντομάτας, ή της σάλτσας από ντομάτα. Εν κατακλείδι, ρίχνετε κεφαλοτύρι από πάνω και καταβροχθίζετε, χωρίς φόβο και πάθος!

Μοσχαράκι, που δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μαλακό είναι, «λιώνει κυριολεκτικά στο στόμα», με απίστευτα ωραία γεύση, αυτό είναι το Σοφρίτο. Το μυστικό μας είπαν ότι είναι το σιγανό μαγείρεμα. Πόσο σιγά ρώτησα… επί πέντε ώρες, αφού το τηγανίσουν αλευρωμένο (όχι πολύ, ίσα να θωρακίσουν την γεύση). Με λίγο νερό στην κατσαρόλα, και μόλις τρία υλικά, σκόρδο, μαϊντανό και ξύδι. Σερβίρεται πάντα με τηγανιτές πατάτες. Φρέσκες και πεντανόστιμες.

Να σας φέρουμε και γλυκάκι; Είναι να τα ρωτάς αυτά άνθρωπε; Και έσκασε στο τραπέζι ένα μεγάλο κομμάτι Lemon Pie… Υπέροχη, χωρίς να είναι έντονο το λεμόνι και να σε ξινίζει. Το έφαγα ολόκληρο! Το παραδέχομαι! Δεν περιγράφω άλλο… πάω να περπατήσω ένα τρίωρο στα σοκάκια της παλιάς πόλης για να τα κάψω όλα!

σ.σ Μην παραλείψω και το κέρασμα λικέρ κουμ κουάτ, τον καρπό που ευδοκιμεί στην Κέρκυρα. Προσωπικά δεν μου πολυαρέσει, αλλά το τίμησα.